Umiarkowana wędrówka. W zimie pogoda zajęła nam około 2,5 godziny wjazdu i około 2 godzin zejścia. Jesteśmy tak umiarkowanie leniwymi przechodniami 🙂

Trasa rozpoczyna się w Tatrzańskiej Poliance. Znajduje się około 25 km od Vrbova. Jak się tam dostać? Spróbuj spojrzeć na poniższą mapę, ale myślę, że to łatwe. Z Vrbova udasz się do Popradu. W Huncovcach skręć w lewo w kierunku Wielkiej Łomnicy. Na skrzyżowaniu w Wielkiej Łomnicy skręć w Tatrzańską Łomnicę. Będąc w Tatrzańskiej Łomnicy skręć w lewo. W ten sposób pojedziesz główną drogą do Tatrzańskiej Polianki. Nie martw się, bardzo szybko znajdziesz miejsce parkingowe. Spójrz na zdjęcia. Jak zawsze zaparkowaliśmy pod tym wielkim drzewem. Stamtąd kieruj się w górę. Spod tego drzewa prowadzi tylko jedna ścieżka. Jest zaznaczony na zielono. Początkowo trasa jest mało wymagająca, zobaczysz tatrzańską przyrodę, która została zniszczona przez burzę i od tego czasu bardzo trudno się obudzić. Przez około 3/4 godziny będziesz spacerować wśród drzew, wokół których prowadzi asfaltowa droga. W naszym przypadku była całkowicie zaśnieżona, jednak widać było, że jest porozrzucana, więc szliśmy po niej miękko i bardzo wygodnie.
Za nią podąża piękna zaśnieżona ścieżka, tym razem w towarzystwie dumnych, stojących, zielonych drzew. Są tak gęste, że straciliśmy naszych towarzyszy na około pół godziny, którzy postanowili iść na krzyż, krótko, bo trasa wydawała im się nudna. Wydawało mi się, że jedziemy w zupełnie inne miejsce, bo wzgórza nagle stały się strome i nie mogłem sobie wyobrazić ścieżek, którymi mogłyby poprowadzić. Mimo, że trasa była trudniejsza, wyprzedzili (jak się później dowiedzieliśmy) i już czekali na nas pod dachem z drogowskazem z rozpakowanym jedzeniem. Drogowskaz znajduje się tuż przy moście, który zobaczysz na poniższych zdjęciach. Drogowskaz naprawdę utorował drogę i skłonił nas do podjęcia decyzji, gdzie się teraz udać. Według niego droga do śląskiego domu prowadziła jedynie wąską ścieżką między drzewami. Wcale nam się to nie podobało i wierzyliśmy, że pójdzie to również drogą, którą przeszliśmy w połowie drogi. A podróż była o wiele ciekawsza. Rzucaliśmy śnieżkami, zrzucaliśmy na siebie śnieg z okolicznych drzew i obserwowaliśmy piękne zaspy. Jednak z biegiem czasu podróż również stała się męcząca, ponieważ szliśmy już ponad dwie godziny, aczkolwiek delikatnym, ale wytrwałym krokiem. Ale gdy tylko trochę wyszliśmy z lasu, pojawiły się szczyty Tatr Wysokich. Przez długi czas były tylko tarczami. Z czasem jednak z chmur wyjrzał brzydki komunistyczny budynek - Hotel Sliezsky dom. Myśleliśmy, że jesteśmy na miejscu za jakieś dziesięć minut… No cóż, trwało to znacznie dłużej. Kiedy tam szliśmy, udało mi się zrobić kilka zdjęć. Cieszę się, że to zrobiłem i nie odłożyłem tego na później, ponieważ kiedy wspinaliśmy się, wszystkie tarcze były spowite mgłą i przez długi czas nic nie było widać. Jednak nic nie przeszkodziło nam w spojrzeniu na dno. Hotel naprawdę miał atmosferę hotelu, który nie jest całkiem dostępny, było tam stosunkowo zimno. Jednak gościnność zadziałała. Mieliśmy więc gorącą herbatę (zielony milford kosztował około 1,3 €), zwykła była tańsza. Popatrzyliśmy na zdjęcia na ścianach, gdzie moglibyśmy zobaczyć je następnym razem i właściwie… nie było nic innego, więc zeszliśmy na dół… Ale widok był tego wart… Zobaczcie zdjęcia. Droga w dół była dla nas jasna. Odkąd zobaczyliśmy wyboistą drogę schodzącą prawą częścią Domu Śląskiego, było dla nas jasne, że zmierza tam, skąd przyszliśmy. I tak było… droga była naprawdę wygodna, szliśmy cicho… Drogą szło tylko kilku narciarzy i byliśmy tak zmęczeni po niespełna dwóch godzinach od Domu Śląskiego z powrotem do Tatrzańskiej Polianki, do naszych samochodów…